Het G-nest van Echlin O’Conloch en Redwing White Lightning (Clancy). De namen van de G-tjes: Giulla, Griffy, Glenn Fiddich, Grouse, Giulla Redskin, Grianne, Gara Federah, Grace Red, Guinness, Gweehin, Grady, Gadhra Ian en Gwynn.
Ja, het was een vat vol verhalen, dat G-nest. Evenals het F-nest waren de telgen actief op zeer uiteenlopende gebieden. Ze scoorden als alleen zeer gewaardeerde sportieve huishond, soms praktische jachthond en enkele veldwerkers. We lichten er hier (op verzoek) een verhaal uit, dat ook op de vorige website te lezen was.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Terug op het nest: Giulla
Als een dweil glijdt een tong over mijn gezicht. Geen ontkomen aan, wakker worden. Trots staat de dader fier naast het bed. Terwijl je de slaap uit de ogen wrijft, komt er nog een flinke hondenpoot achteraan. Klaarwakker nu. Verrek, dat is Giulla. Precies op de plek waar hij geboren werd, komt onze gast uit Canada me wekken. Ofwel hoe wellicht de meest bereisde setter ter wereld zijn wieg weet te vinden. Stiekem, dat wel.
Je ontkomt er niet aan om al ontwakend met het zicht op trouwe hondenogen, om even terug in de tijd te gaan. Naar 6 april 2006. Als er een pardoes een propje setter achter je ligt. Met zijn trotse moeder Clancy ernaast met een blik van heb ik dat niet mooi gefikst? Natuurlijk, de andere nestgenoten komen wel ter wereld op de plek die voor hen bedoeld is.Gaat u even mee terug naar toen? Dat doen we met een aflevering uit Flitsen uit Frisse Neuzenland, zomer 2006..
Ster van Schiphol
In de stress van Schiphol zijn Giulla en Clancy een eilandje van rust. Doodgemoedereerd lurkt het 51 dagen oude reutje aan de tepels van moeder. Dit tafereel bekoort, de aahhs en oohhs zijn niet van de lucht.
Dierenarts Bob staat intussen in de rij voor het inchecken. Die heb ik meegenomen om ervoor te zorgen dat alles tip top voor elkaar komt, mocht er toch wat misgaan. Er gaat ook wat mis, waardoor de dierenarts zich op het administratieve vlak moet begeven.
Ster van Schiphol is intussen Giulla. Vrijwel de hele balie van Lufthansa loopt even leeg om die pup te aaien. Nog nooit van mijn leven heb ik zoveel mooie vrouwen om me heen gehad. Al kijkt er niet eentje naar mij. Alle ogen zijn gericht op die rode knuffel met dartele sprongen.
Verbaasd ontwaar je hoe een jonge pup vers uit de roedel van een twaalftal nestgenoten zich in een mum van tijd tot dartele wereldburger ontplooit. Eentje die met zijn plezier van het leven alle nieuwe werelden soms letterlijk aan de voeten krijgt.
Tong in aanslag
Zijn staart gaat niet een keer tussen de benen en het hoofd blijft fier omhoog. Met alsmaar de tong in de aanslag om snel een nieuwe fan te veroveren. Jawel, een stewardessen-neus is minstens even aardig dan je nestgenoot. Moeiteloos tovert de pup een lach op menig gezicht.
Pakweg tien uur later stappen we uit op het vliegveld bij Toronto. Nu heeft de pup de modernste technieken ondergaan, terwijl hij in Broekland niet verder kwam dan stofzuiger en grasmaaier. Voor hem waren tot dan de elementen: wind, regen en zon de belangrijkste levensgeleiders. Tja en dat racet nu even over de oceaan.
Terwijl de dierenarts een huurauto regelt, stap ik met de pup naar een smalle strook groen langs de snelweg. Prompt poept en piest de pup. Alleen onder de drinkbak is het vochtabsorberende kleedje in de vliegtuigkennel wat nat. Kennelijk heeft ie het de hele vlucht droog gehouden.
Liefde op eerste gezicht
Aangekomen bij de Newtract Farm van de familie Hooft stapt Giulla uit alsof ie hier ook al voor de zoveelste maal rondstapt. Vol energie gaat het op een drafje richting nieuwe eigenares Eliane. Dat is zonneklaar liefde op het eerste gezicht onder de stralende lentezon.
Als we even later al wandelend de Black Creek volgen, de beek die leidt naar een rivier op het landgoed, zie ik aan top van de glooiing de achtergebleven Giulla al druk spelen met nieuwe eigenares. Enthousiast doet intussen zijn baas Henk alles uit de doeken over zijn landgoed en alle dieren die er leven.
Giulla zal ze allemaal wel zien in zijn leven, van stinkdier tot coyote.
Setters op schilderijen
Schilderijen aan de muur verhalen de historie van de nieuwe baasjes. Ooit hebben ze Jowita Kent uit Polen geïmporteerd en bouwden daarmee een aardige stam op. Vaak gaat het om een combinatie mens/Ierse setter, kinderen in de meerderheid. Muren die verhalen van een lange en intense band met die rooie.
Ook flink wat beelden van Ieren vanaf de jaren zestig tonen een rijke historie, eerst in ons land dan Dubai vervolgens Canada. Geen wonder dat de de familie zich niet kon vinden in het Amerikaanse type Ierse setter dat in Canada de boventoon voert, zelfs bij zogenaamde werkhonden.
Heel wat van de gespreksstof gaat over de Ieren van toen. Tja, er is wat verdwenen in pakweg veertig jaar. Hele families zijn overboord gekieperd omdat ze niet meer aan de jongste trends op shows beantwoorden. Waaronder ook de oorspronkelijke Ier, die zowel op het veld, in huis als op shows kon scoren. Sterke staaltjes van die Ieren passeren de revue, vaak honden waarvan het leven leest als een avonturenboek.
Klaaglijk huilen
Dan zit ik al vierentwintig uur met open ogen. Ook in de riante slaapkamer is het moeilijk de ogen te sluiten, want boekenplanken tonen rap dat de Hoofts veel interesses hebben die mezelf& ook boeien. Ook volg ik het klaaglijk gehuil van Giulla die de eerste nacht alleen doorbrengt en constateer opgelucht dat het ophoudt voordat de nieuwe eigenaren aan hun gevoel toegeven. Dan duurt dat immers meestal nog veel langer.
Daags erop vliegt de tijd onder de lentezon op het gazon en wederom en wandeling door een ander deel van het landgoed. Ieder hoekje heeft hier wel verrassingen, of het nu de dieren of de planten betreft. Giulla slaapt, rent en speelt intussen alsof hier zijn wieg stond en niet op ons bed in Broekland waar hij als eerste van een dertiental ter wereld kwam.
Aards paradijs
Tsja je zal maar in een aards paradijs verzeild raken en meteen de volgende dag al weer moeten vertrekken. Maar ik heb er geen enkele moeite mee om hier de eerstgeborene achter te laten.
“Hey Henk ben je er nu alweer”, begroet de blonde stewardess me bij instappen in de Boeiing. “Ja maar zonder hond nu”, reageer ik. Waarop ze prompt met de beste fles whiskey aan boord komt om goedlachs wat te schenken.
Terwijl het geestrijke vocht door de keel glijdt, overpeins ik weer even dat moment in bed toen je achterom keek en een rood proppie achter je zag met een trotse moeder erbij. Tijd vliegt en hier ook nog letterlijk.
Om een lang verhaal kort te maken, na vliegtuig, trein en bus moet ik het laatste stuk dwars door de bossen van Broekland weer gewoon te voet retour. Die bossen die voor mij niet meer dan bomen waren totdat ik met Ieren en jachtakte op zak alle bewoners leerde kennen. Ik lees de sporen van dieren die ook dit wandelpad kruisten.
Swingende setterlijven
Op pakweg enkele honderden meters hoor ik vrolijk gekef. Aha, de roedel pups is weer wakker.
Als een stip aan de horizon is er ook een vliegtuig. Tja, dat kan in de toekomst Giulla zijn, op weg naar Georgië bijvoorbeeld waar oude ruïnes van torens door de Hoofts in een ecologisch toeristisch project zijn omgetoverd.
Terug op het nest is kleintje als eerste bij het hek om me te begroeten. Rap staan er twaalf swingende jonge setterlijven een bonk levensplezier uit te stralen.
Rode stippen racen
Tsja, dat was toen. Maar het is nu 1 maart 2008. Inmiddels is Giulla (door zijn baasjes Victor genoemd) waarschijnlijk een van de meest bereisde setters. Overal volgde hij zijn baasjes, in vliegreizen naar geliefde vakantiebestemmingen als Georgië, Griekenland en Jordanië. En nu even tijdens een ski-vakantie van de eigenaren voor het eerst weer terug op zijn geboorteplek.
Zeker weten, een hondentong werkt beter dan een wekker. Even later racen rode stippen naar de horizon.
Henk ten Klooster, 1 maart 2008.
